ஏய் பெண்ணே!

ஏய் பெண்ணே!

பிரம்மன் தீட்டிய கவிதை நீ என எண்ணி

உனை கூடும் நாள் நோக்கி தவமிருந்தேன்

கவிதை எழுதும் என் பணி தனையும் நான் மறந்தேன்

நான் படும் துன்பம் கூறுவது நீ இரங்க அன்று

நாளை நான் கூட எண்ணுகின்ற வேளையில்

நீ என் உட்லோடு மனம் கூடி இன்பம் தந்து பெறவே

உன் கையாலே உண்டு

உன் மடியிலே உறங்கி

உன் பூவிதழ் சுவைத்து

உன் மார்போடு ஒன்றி

வாழ்கின்ற வாழ்வே வாழ்வு

காமத்திலே நான் மிதப்பது

என் காதலின் ஒரு சிறு பகுதியென்றால்

என் காதலின் அளவை கண்டோயோ பெண்கிளியே

நீ காண்பதுவென் காமத்தின் சாரமன்று

என் காதலுன் மீது பாயும் ஆழம்